Smaczna kuchnia

Szparagi wciąż nie są zbyt popularnym warzywem w naszym kraju i uchodzą za luksus. Warto to zmienić, ponieważ mają niosą one wiele korzyści zarówno dla naszego zdrowia, jak i figury.

Jemy podziemny pęd rośliny. Białe szparagi nie widziały słońca, całe swoje życie rosnąc w specjalnie uformowanych ziemnych kopcach. Kiedy pęd szparaga bliski jest wyjścia na zewnątrz, w ziemi widać pęknięcia i wtedy szparagi wycinane są specjalnym nożem. Natomiast, jeżeli pozwolić pędom rosnąć na słońcu, stają się one zielone. Istnieje jeszcze fioletowa odmiana szparagów, ale są one trudno dostępne w Polsce.

Na co zwracać uwagę kupując szparagi?

• szparag jest świeży, gdy jest jędrny, aż łamliwy; najlepiej, żeby po przełamaniu łodygi tryskał z niej sok;
• ważny jest kolor - białe nie powinny być pożółkłe, a zielone nie mogą być zbrązowiałe;
• główki szparagów mają być zwarte;
• końcówki nie mogą być łykowate, zdrewniałe, wysuszone;
• im grubszy szparag, tym lepiej.

Szparagów nie należy długo przechowywać, są bowiem nietrwałe. W lodówce przetrwają około 2 dni, najlepiej zawinięte w wilgotną ściereczkę.

Zielone szparagi mają tę przewagę nad białymi, że nie trzeba ich obierać.

Białe szparagi najlepiej obierać obieraczką do warzyw, zaczynając tuż pod główką i ciągnąc w dół. Obcinamy też twarde, niesmaczne końcówki (zarówno w szparagach białych, jak i zielonych), czyli mniej więcej 1/3 szparaga patrząc od końca bez główki. Stwardniałe końcówki można też po prostu odłamać.

Tak przygotowane szparagi związujemy sznurkiem i gotujemy w pozycji pionowej, zalane wodą tylko do wysokości główek, które wystają ponad powierzchnię. Szparagi można gotować w specjalnym, przeznaczonym do tego garnku, albo w zwykłym, wysokim, oparte o ściankę. Szparagi wkładamy do gotującej się wody (fachowcy radzą, żeby była posolona i pocukrzona, a w przypadku białych szparagów można też dodać kawałek cytryny). Białe szparagi gotujemy 10-15 minut, zielone znacznie krócej, bo tylko 2-3 minuty – widelcem sprawdzamy, czy gotowane przez nas szparagi są miękkie.

Szparagi je się jako przystawkę albo dodatek do drugiego dania. Można z nich zrobić zupę krem, omlet, tartę, mogą też stanowić składnik sałatek.

Szparagi można podawać polane sosem, np. holenderskim, winegret, musztardowym, beszamelowym, albo po prostu tradycyjnym polskim masełkiem z tartą bułką. Najprościej jednak skropić je oliwą i sokiem z cytryny i posypać ziołami, np. tymiankiem.

Szparagi są niskokaloryczne, ich 100 g to tylko 18 kcal (w 95% składają się z wody!); trzeba jedynie uważać na wysokokaloryczne dodatki, jak np. sos holenderski czy beszamelowy.

Szparagi są bogate w potas, magnez, selen i fosfor oraz witaminę K, C i witaminy z grupy B.

Są polecane w diecie osób cierpiących na nadciśnienie, ze względu na wysoką zawartość potasu i niską zawartość sodu.

Mają działanie moczopędne, dlatego poleca się je osobom cierpiącym na opuchliznę spowodowaną zatrzymywaniem wody. Ponieważ zawierają związki purynowe, powinny na nie uważać osoby cierpiące na dnę moczanową i schorzenia nerek.

Wysoka zawartość błonnika w szparagach poprawia pracę układu pokarmowego.